« جادوی پاهای من » جادوی درگیری نفس به نفس و تنگاتنگ تماشاگران خردسالش هست با معمایی که نمایش طرح می کند .
از همان بدو شروع نمایش، هنرمندان خوش ترکیب و خوش ذوق و شیرین نمایش ، مخاطب خود را به چالش همراهی می کشانند . راز های مگوی درون متن اندک اندک در شکل سایه های وسیع و چند وجهی صحنه ، دست یافتن به کلید حل معمای نهفته را مشکل می سازد.
ضرباهنگ‌نرم و لطیف و فضای بسیار نزدیک به دنیای خردسال با اشکال هندسی و خرامان حرکات بازیگران جایی برای خلسه و تاخیر و فرسایشی بودن نمایش نمی گذارد و هر دم که جلو می رود مخاطب فقط کم مانده رها شود میانه سن و همدوش بازیگر اصلی اش خورشید شایان فر برای دست یافتن به حقیقت حرکت کند.
ترکیب صحنه ها با موسیقی گرم و طراحی مطلوب لباس ها نشان می دهد که کارگردانان برای رسیدن به ذائقه کودک تاملی خاص داشته اند . در مسیر نمایش و گام به گام پازل ها کنار هم چیده می شود . «جادوی پاهای من » نقش اصلی ما را در روند پیشرفت کمک می کند .
برای بچه ها به سلامت نمایشی به صحنه بردن سخت است و کمی جرات و جسارت می خواهد که فارغ از ادبیات غلط و فضاهای بی دلیل و سطحی با موسیقی های سخیف و دست کم گرفتن مخاطب کودک بتوان نمایشی سرپا و سالم به صحنه برد . این مهم که دغدغه کارگردانان و نویسندگان نمایش آموزش مهارت و تربیت فکر کردن بوده به خوبی در طول نمایش مشاهده می شود. این دستاورد به شدت برای من شوق آور بود که از میانه ، نمایش کودک و خردسال مشارکت می کنند تاجایی که روی صحنه می روند و خودشان می شوند بازیگران نمایش و تماشاگران نمی دانند تماشاچی بودند یا بازیگر ... مخاطب غیر کودک هم با شوق زدگی می ماند از این شکل اجرا.
«جادوی پاهای من » دلنشین و مهربان و آموزنده است و گام خوبی در روند تئاتر کودک محسوب می شود. برای اینکه باورتان بشود حتما با بچه ها به دیدن نمایش بروید .
نمایش «جادوی پاهای من» کار مشترک زهرا شایان فر و سیاوش قلعه وردی روزهای پنجشنبه و جمعه در عمارت نوفل لوشاتو اجرا دارد .
